Helemaal in de wolken!!

Lieve allemaal,

Wat ben ik een topervaring rijker!!
Ik heb afgelopen weekend een tandemsprong mogen maken vanaf Zestienhoven. IMG-20170604-WA0006 Vorig jaar heb ik het voor mijn verjaardag gekregen, omdat ik het ooit een keer gezegd had. En ja, als je dan eenmaal een afspraak gemaakt hebt…dan begint het toch wel een beetje te kriebelen. In vele dromen had ik al een sprong gemaakt. Best heftig om eerlijk te zijn. Vorig jaar oktober ging de sprong toen niet door en ik zou in 2017 een nieuwe afspraak maken.
Dus stond 4 juni al een hele tijd in mijn agenda. Op de een of andere manier had ik er gewoon zin in! Van tevoren hadden ze al gebeld dat het niet om 14.00 uur zou zijn, maar om 11 uur. Ik dacht hoe eerder hoe beter.
Dus gingen wij op zondagochtend om half 10 richting Zestienhoven. Ik had een jas, extra trui en handschoenen meegenomen. Maar toen ik vroeg wat ik het beste aan kon doen, zei hij… gewoon zo, in je t-shirt. Oh..oké. Daarna kregen we (nog 3 andere) instructies over de sprong. Een overall aan, in het busje en hup naar het vliegtuig. Wat een prachtige blauwe lucht…een mooie dag om te springen. Bij het vliegtuig aangekomen kregen we te horen dat we 20 min later pas de lucht in mochten. Dus dan maar met z’n allen op het vliegveld zitten naast het vliegtuigje. Heel ontspannen in het zonnetje gezellig kletsen met elkaar. Om 11.20 stapten we in. Mijn instructeur, René, eerst en ik voor hem en daarna de rest aansluitend. Wij zouden dus als laatste springen. Dat vond ik eigenlijk wel fijn. Ik voelde me gek genoeg heel rustig. Ik weet nog dat ik dacht….je gaat het echt doen Yvon!! Em ik heb me er toen maar aan overgegeven. Na een klein kwartiertje vliegen op 10.000 ft (3,3 km), ging de deur open. De eerste gingen naar voren en voordat ik het wist waren ze weg. Zo gingen ze alle drie en toen gingen wij. Ik hing op een gegeven moment buiten het vliegtuig en hij zat nog en hij zei tegen me….ogen open en genieten Yvon, het is zo voorbij. Ga ik doen!!….en daar gingen we. Even gingen e alle kanten op en snel kreeg ik te horen dat de armen omhoog mochten. Zo vielen we voor 30 sec met een snelheid van ongeveer 200 km/per uur naar beneden. Even wist ik niet hoe ik moest ademen. Je krijgt zoveel lucht in je longen, niet normaal. Maar dat ging al gauw goed en voordat ik het wist gooide hij de parachute open. Ik hoor me nog schreeuwen.. WAT IS DIT GAAF!!! JOEHOE!!! Ik kon er niet over uit. Daar hang je dan, boven Rotterdam en omstreken. Ik heb het gewoon gedaan! Wat is dit een geweldige ervaring. Ineens zegt ie, nu mag jij even sturen. Oh echt!! WOAW!! links en rechts, super gewoon. Zie je daar beneden, ze zijn er al. Nou ja, bizar. En ineens komt er een wolk en worden we weer omhoog gebracht. Zo bleven we gewoon langer zweven. Heerlijk!! Het kon voor mij niet lang genoeg duren. Al snel kreeg ik instructies voor de landing. Yvon wij gaan gewoon staand landen, doen wij gewoon! Oké, top! Ineens zie ik Wim staan en ik begin te juichen en te zwaaien, maar het duurt nog even voordat hij kan zien dat ik dat doe. En dan gaat het laatste stukje ineens zo snel…benen en voeten omhoog en op mijn sein neerzetten. En ja hoor…daar staan we. Het leek wel een afsprong van Epke Zonderland . Wim komt eraan en zegt, wat een mooie landing!! Die andere landen allemaal zittend. 20170604_152617 Zo ik voelde me trots, niet normaal. En at had ik een fijne instructeur. Ik realiseer me dat dat heel belangrijk is. Ik ben hem ook zo dankbaar! Het mooie van alles is….ik hoefde geen video beelden. Dan zou er iemand mee springen om alles op te nemen. Erg prijzig en ach ja…ik deed het voor mezelf. Maar René had van het begin een gopro om zijn pols en heeft mij de hele tijd opgenomen. Wat ben ik hem dankbaar. Die kon ik voor een leuk prijsje opgestuurd krijgen. Daar zit ik nu nog van te genieten.