Lieve allemaal,

Zo, dat was me het weekje wel. Van alles en nog wat gebeurd. Ik pik gewoon even de leukste dingen eruit.
Naast toneel wat alsmaar leuker wordt, heb ik een acteerworkshop gevolgd in Utrecht. Over de mail had ik van figuratiewerk in december de uitnodiging al voorbij zien komen. Die heb ik eigenlijk gelijk weggegooid. Maar als ie dan in januari nog een keer voorbij komt, dan denk ik dat is niet voor niets. Na enige twijfel en navragen binnen het gezin, heb ik me toch maar opgegeven. Oh jee…..waar ben ik aan begonnen. Wat voor een mensen komen daar op af, misschien ben ik wel de oudste, is dit wel iets voor mij??? Maar vooral dacht ik, ik laat het maar op me af komen. En dus was het van de week zover. Ik met de trein op naar Utrecht. Tjonge jonge wat een chaos. Ze zijn het aan het opknappen en daardoor kloppen de gegevens op de borden ook niet meer. Nou lekker is dat, heb ik weer. Gelukkig werd het omgeroepen. Ik ren er naartoe, scan vlug mijn ov-chip…buiten gebruik. Shit! Nou hoor, ik stap in en nog geen minuut later rijdt hij weg. Ach, ik zie het wel. Maar gerust ben ik er niet op. Ik ben gewoon aan het zwartrijden. Jammer dan hoor, ik moet er op tijd zijn. Gelukkig niet gecontroleerd, pfff…. Over de mail had ik de routebeschrijving gehad en daar stond op waar het was en dat je een groen hek door moest en de steeg in moest lopen en halverwege een deur was waar je moest aanbellen. Oké dan…..dat was raar om te lezen hoor. Waar kom je terecht?? Maar goed, al snel had ik het gevonden. Een groep van 8 mensen (+ cursusleider) waarvan de oudste 72 was en de jongste 19 jaar. Om je voor te stellen, moest je op een stoel staan en het een en ander over jezelf vertellen. Ik ben Yvon, 47 jaar, getrouwd, 3 kinderen, ben verkoopster in een kledingzaak, ik doe aan sport en amateurtoneel. En voor toneel wil ik deze cursus gebruiken. Oh zei Davey de cursusleider, toneel kan een nadeel zijn. Okéeee…..dacht ik, misschien toch niets voor mij. In de oefeningen die we moesten doen, die ik echt leuk vond, zei een jongen dat het voor mij een makkie was omdat ik aan toneel deed. Hallo…ze hadden allemaal al een keer gefigureerd, musical of reclame gedaan. Daar zat ik dan met nul ervaring en hij zei dat het voor mij een makkie was. Duhhhh.
We moesten gevoelens gaan uitbeelden. Je werd aangewezen en dan moest je tegenover een ander hetgeen uitbeelden wat de opdracht was. Dat ging me goed af. Ook een soort van lama-spel moesten we doen. Adrem reageren op iets. Moeilijk hoor! En het ergste, het werd allemaal opgenomen.
Daarna met z’n 2-en de gang op en een klein toneelstukje opvoeren. Wie, wat, waar, wanneer en waarom. Wij bedachten 2 militairen in de vuurlinie die heel nodig naar de wc moesten. Hilarisch!!! Alleen wat wij niet wisten, de andere hadden opdracht gekregen om ons te interrumperen. Wij bleven in onze rol en dat was helemaal de bedoeling. Echt lachen!
Daarna moest ik tegenover iemand gaan zitten en ging het over een hele andere boeg. Zij moest spelen alsof ze ernstig ziek was en niet lang meer had en alleen met een nier te redden was (ze moest boos worden). Ik, haar allerbeste vriendin, had de opdracht om te spelen dat ik het niet kon (en verdrietig worden). Ook dit werd weer opgenomen. We begonnen klein en al snel zaten we erin. Zij werd echt boos en ik zat echt te huilen. Bizar….We kregen applaus van de andere. Zo, dat was heftig! Gelukkig hadden we tussendoor pauze om bij te komen.
Ook werd er een monoloog uitgedeeld die we moesten doornemen en later voordragen. Wat een lel van een tekst, maar hoefde gelukkig niet uit het hoofd geleerd te worden. De eerste kwam op de stoel en las het als het ware voor. En zo deden het er drie achter elkaar. Ik dacht, dit is toch geen voordragen? Oké goed ik ga nu, ook al had ik de tekst echt niet in mijn hoofd. Ik ga zitten en begin te vertellen in mijn eigen woorden alsof ik het zelf heb meegemaakt. Aan het eind zegt de cursusleider, kijk zo moet het! Waow!!! Kippenvel!!! “Ja vind je het gek, zij heeft een toneelachtergrond”. Ik moest inwendig zo lachen, ik een  toneelachtergrond en wel bij toneelgroep Irene in Pijnacker!
Wat was dit leuk om te doen, helemaal als de cursusleider zei dat toneel totaal geen nadeel was en dat het een compliment was. Zo leuk om te horen. Misschien dat ik in mei nog wel een vervolgcursus doe. We zullen zien.
Na de cursus ben ik nog naar mijn nichtje Linda geweest, die in Utrecht woont. Daar hebben we eerst lekker zitten borrelen en om een uur of acht maar wat te eten genomen. Om half 10 was ik helemaal op ). Dat hakt erin zo’n dagje. (dom vergeten een foto te maken) Ronnie zou bij een vriend in Stompwijk logeren en Jasper zou wat later thuis zijn van een verjaardag. Wij lagen bijtijds op bed. Om half 1 hoor ik Jasper thuiskomen (komt normaal even gedag zeggen, nu niet). Hij loopt al zingend naar de badkamer en van de badkamer al zingend terug naar zijn slaapkamer. Hij zingt zo hard, dat ik het letterlijk mee kan zingen. Ik lig echt in een deuk, geweldig!! Maar dat is even leuk….en om half 2 (echt waar!!!!) ben ik maar even naar hem toe gegaan. Jasper, ik heb nu wel genoeg gehoord zeg ik lachend. Oh, zijn jullie thuis? Hij dacht dat we nog in Utrecht waren. Lekker ding 🙂 Hè hè, we konden eindelijk in slaap vallen. Wel prettig, want Wim en ik zouden weer wat kilometers gaan maken. Prachtig weer en dus een ronde van 27 km gemaakt. We lopen ze makkelijk moet ik zeggen. ’s Avonds zijn we met Jasper en Ronnie naar ons wok restaurant in Zoetermeer geweest (nee mam niet aandoen, past niet!) om de voorjaarsvakantie te vieren. Super gezellig!! Een mooie afsluiting voor een hectische week.
Tot volgende week!

Liefs,
Yvon.
Ps. 5 jaar geleden dezelfde foto gemaakt, ze zitten er nog steeds!

Lieve allemaal,

Jullie hebben vorige week een verslag moeten missen. Ik was er even tussenuit. Samen met Wim, Ar en An zijn we naar Willingen in Duitsland geweest. We hadden gehoopt op een winters plaatje (misschien wel skiën met Ar als instructeur), maar moesten het doen met wat sneeuw op de bergen. Eerst even melden in het hotel en daarna gezellig wat drinken in het dorpje. Het was wat kouder dan in Nederland, maar nou niet zo koud dat je je snowboots aan moest doen. Omdat we halfpension hadden in ons hotel, konden we gewoon aanschuiven. Een heerlijk 3 gangen buffet werd ons voorgeschoteld. Laten we er een wijntje bij nemen! Jeetje dat waren grote glazen vol, niet normaal. En dat voor de prijs van een klein glas bij ons in een restaurant. We bleven nog gezellig na kletsen met een bak koffie en daarna keken we in de lounge nog naar de olympische spelen. Heel gezellig! De volgende dag beginnen met een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet. In tijden niet zo uitgebreid gegeten. Maar goed, er stond een fikse wandeling op het program. Tenminste voor Wim en mij, Ar en An gingen skiën. Om 10.15 uur starten we en rond het middaguur zouden we elkaar boven op de berg treffen voor een lunch. Wat een plaatje zo lopen door de sneeuw, echt geweldig. Best een zware tocht en zoals gepland waren Ar en An al binnen in de alm. Daar werd nog een show gegeven op de alpenhoorn, net op het moment dat wij er waren. Goed voor het sfeertje. Ar en An gaven aan dat het geen super sneeuw was. Voor een wandeling was het perfect. En daar gingen we weer. Wat lag ons tempo hoog!! Laten we nog even naar de overkant lopen, naar het kruis. Tuurlijk, doen we even. Best een steil en zwaar stuk over smalle bospaadjes, pfff…. Eenmaal boven zag ik een man gaan zitten op een bankje. Ik vroeg hem een foto te nemen, maar hij moest even uitrusten. Niet veel later begreep ik het. Hij was met zijn vrouw en opa en oma naar boven gekomen met 2 wandelwagens. Nou ja….niet te doen toch?! Dat zag hij nu ook wel in. Wat hebben we achteraf gelachen. Rond half 4, toen we alweer op weg naar huis waren, ging Wim z’n mobiel. Het was An met de vraag of we nog lang bezig waren. Nog een uurtje dachten wij. Wat was het geval, Ar was gevallen en wel op zijn achterhoofd. Nog een geluk dat hij een helm op had. Maar toch was hij een stuk kwijt. Jeetje, we komen zo snel mogelijk naar huis!!! Jullie hadden ons toen moeten zien. We liepen op topsnelheid (gelukkig bergafwaarts). Anneke was ongerust en dan wil je zo snel mogelijk bij ze zijn. Het zweet stond op onze rug, maar wat wil je met zo’n lekker zonnetje erbij. Toen we bij ze in de kamer waren, lag Arjan op bed. Het ging gelukkig wel weer. Geen hoofdpijn, niet misselijk, alleen een beetje een raar hoofd (?? nee ik zeg niks). We hebben er om gelachen en zodra Ar weer de lolbroek uit gaat hangen, dan gaat het de goede kant op. Gewoon rustig aan doen en we zouden elkaar bij het avondeten weer zien. Heerlijk zo’n geweldige douche en even bijkomen op je bed. Ik zei gelijk tegen Wim, ook al valt er een hoop sneeuw vanavond, ik hoef niet te skiën. Gek hè, dan heb ik er al geen zin meer in (ben ook een schijtebroek hoor). Laat mij maar lopen, doe ik veel liever. We hadden weer een heerlijk buffet en daarna hebben we geborreld in de lounge. Heel gezellig gekletst met Jan, de ober. Met een gezellig muziekje erbij, heerlijk relaxed. De volgende dag werden we wakker met het zonnetje. Oké, we gaan weer aan de wandel. Ar en An zouden rustig aan doen. Wel zouden ze rond het middaguur met de auto naar ons toekomen. Zo gezegd zo gedaan. De tocht was nog mooier dan gisteren. Nu kwamen we op plekken waar nog niemand gelopen had. Wat geweldig mooi!!! En wat zo heerlijk was, dat zonnetje op je gezicht. Bij een restaurant in Schwalefeld waar Ar en Wim vroeger ook altijd kwamen hadden we afgesproken (het ging gelukkig al beter met Ar) We zouden koffie drinken met een warme wafel met kersen, ijs en slagroom. Hmmmm…het water liep al in mijn mond. We bestelden en de serveerster zei dat de wafels pas om 2 uur geserveerd konden worden. Wat!?!? Nee, dat ga je niet menen. Dat was balen…dan maar een apfelstrudel. Lang niet zo lekker natuurlijk. 🙁 Wim en ik liepen nog het stuk naar huis en eenmaal terug konden we buiten voor het hotel nog een bak koffie (met een klein likeurtje)  doen in het zonnetje. Ar en An lagen nog een dutje te doen. Later op de middag nog met andere gasten schaatsen gekeken. We misten onze ober wel, maar we hoorden dat hij ’s avonds het eten zou verzorgen. Geweldig zoals dit hotel wordt gerund. Met een klein team regelen ze alles. Daar waar het nodig is, daar wordt gewerkt. Zowel in de bediening, in de schoonmaak, in de keuken, in de spoel, achter de balie…ze draaien hun hand er niet voor om. Wat lijkt mij het leuk om in zo’n team te werken. Ook het werk lijkt me geweldig. Het is wel bere hard werken, maar daar wordt je niet ziek van. We waren wel erg benieuwd geworden naar het avondeten. Nou, het was geweldig!!! Echt heerlijk gegeten!! Wat ons betreft komen we hier zeker nog een keer terug.
Om een lang verhaal kort te maken, op weg naar huis zijn we bij Burgers Zoo langs gegaan. Echt leuk om te doen, zeker als het zo rustig is. Een prachtige dierentuin. We hebben heerlijke dagen gehad en de jongens hebben ook prima voor zichzelf gezorgd. Toch wel makkelijk als ze zo zelfstandig worden.
Vandaag hebben Wim en ik ook nog 30 km gelopen. Prachtig weer, als je het windje in de rug hebt. Maar goed je moet ook nog een keertje terug….. Dat viel best tegen. Maar wel lekker dat we weer zo goed hebben gelopen.
Fijne week allemaal!

Liefs,
Yvon.

Ps. ook nog op Scheveningen geweest om lekker uit te waaien. Kom ik zomaar leuke beeldjes tegen. Schattig!!!

Lieve allemaal,

Ja hoor, hij is klaar!! Ik heb van de week de shirtjes bij CIGO opgehaald. Toen ik ze ging halen zei de dame van de winkel, je mag ze voor minder meenemen omdat je voor een goed doel loopt (da’s mooi meegenomen!). Nou, dat is super aardig zeg!! En het logo staat er prima op, lekker duidelijk. Nu mag ik aan de slag. Even alles op een rijtje zetten hoe ik het het beste kan aanpakken.
Gaat vast goedkomen 🙂

Bij Buytenhout, het restaurant aan de Dobbe plas, hebben we mijn schoonouders getrakteerd op een lunch. Ik had al aangegeven meer van dit soort dingen te gaan doen en daar moet je geen gras over laten groeien. En daarbij komt, mijn schoonmoeder had nog een cadeau tegoed voor haar verjaardag. En omdat wij het leuk vonden om ze een keer ergens anders mee naar toe te nemen dan de Soete Suykerbol, werd het deze locatie. Een prima plek met een heerlijke lunchkaart. We hebben genoten al dan niet met een wijntje. Na de koffie werd het tijd om naar huis te gaan, er moesten tenslotte ook nog boodschappen binnenkomen.
Hoe vol was ik dat de toneelavonden weer begonnen, zo moeizaam gaat het nu. Ik kom niet in het stuk. Misschien word het anders als we het meer gaan spelen. Laat ik daar maar van uitgaan.

En dan, naarmate het weekend dichterbij komt, gaan Wim en ik spitten in het wandelboek. Staat er nog een leuke tocht in? Dit keer was er eentje dicht bij huis. De start was bij een voetbalvereniging in Madestein, Den Haag. We konden niet eerder dan half 9 vertrekken, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo erg. Wij gingen voor de 25 km, zo’n 4 uurtjes lopen. De parkentocht. Een mooie tocht waarbij je geen idee hebt dat je in Den Haag loopt. Langs het strand, de boulevard, met om half 10 een bord met glühwein erop….doorlopen!!! De haven, de bossen, echt mooi met dat prachtige weer. Als wij het zo wekelijks treffen met het weer, dan heb ik geen zonnebankje meer nodig. Hier en daar zag je de bloembollen al boven de grond komen en er waren er zelfs al volop in bloei. Aan het eind liepen we met 2 mannen op. Die hadden hele verhalen over wandeltochten over de hele wereld. De ene had alle landen van Europa al gehad en ging ook zelfs lopen in Japan en Indonesië. Zo zo, dan kom ik maar net kijken. Wel leuk om dat contact te hebben, je steekt er altijd wat van op. Je moet eens daar kijken of google maar daar en daar naar… Wie weet waar wij nog terecht komen. We hebben de tocht is 3 uur en 40 min. gelopen (met koffiepauze). Dat is lekker rap gegaan. De beentjes beginnen er alweer aardig aan te wennen.
Vanaf morgen mag ik me weer gaan inschrijven. Ik krijg gelijk weer die Nijmeegse koorts. Waar is dat feestje, daar is dat feestje!!! Echt wel!!

Liefs,
Yvon.