Lieve allemaal,

Jullie hebben vorige week een verslag moeten missen. Ik was er even tussenuit. Samen met Wim, Ar en An zijn we naar Willingen in Duitsland geweest. We hadden gehoopt op een winters plaatje (misschien wel skiën met Ar als instructeur), maar moesten het doen met wat sneeuw op de bergen. Eerst even melden in het hotel en daarna gezellig wat drinken in het dorpje. Het was wat kouder dan in Nederland, maar nou niet zo koud dat je je snowboots aan moest doen. Omdat we halfpension hadden in ons hotel, konden we gewoon aanschuiven. Een heerlijk 3 gangen buffet werd ons voorgeschoteld. Laten we er een wijntje bij nemen! Jeetje dat waren grote glazen vol, niet normaal. En dat voor de prijs van een klein glas bij ons in een restaurant. We bleven nog gezellig na kletsen met een bak koffie en daarna keken we in de lounge nog naar de olympische spelen. Heel gezellig! De volgende dag beginnen met een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet. In tijden niet zo uitgebreid gegeten. Maar goed, er stond een fikse wandeling op het program. Tenminste voor Wim en mij, Ar en An gingen skiën. Om 10.15 uur starten we en rond het middaguur zouden we elkaar boven op de berg treffen voor een lunch. Wat een plaatje zo lopen door de sneeuw, echt geweldig. Best een zware tocht en zoals gepland waren Ar en An al binnen in de alm. Daar werd nog een show gegeven op de alpenhoorn, net op het moment dat wij er waren. Goed voor het sfeertje. Ar en An gaven aan dat het geen super sneeuw was. Voor een wandeling was het perfect. En daar gingen we weer. Wat lag ons tempo hoog!! Laten we nog even naar de overkant lopen, naar het kruis. Tuurlijk, doen we even. Best een steil en zwaar stuk over smalle bospaadjes, pfff…. Eenmaal boven zag ik een man gaan zitten op een bankje. Ik vroeg hem een foto te nemen, maar hij moest even uitrusten. Niet veel later begreep ik het. Hij was met zijn vrouw en opa en oma naar boven gekomen met 2 wandelwagens. Nou ja….niet te doen toch?! Dat zag hij nu ook wel in. Wat hebben we achteraf gelachen. Rond half 4, toen we alweer op weg naar huis waren, ging Wim z’n mobiel. Het was An met de vraag of we nog lang bezig waren. Nog een uurtje dachten wij. Wat was het geval, Ar was gevallen en wel op zijn achterhoofd. Nog een geluk dat hij een helm op had. Maar toch was hij een stuk kwijt. Jeetje, we komen zo snel mogelijk naar huis!!! Jullie hadden ons toen moeten zien. We liepen op topsnelheid (gelukkig bergafwaarts). Anneke was ongerust en dan wil je zo snel mogelijk bij ze zijn. Het zweet stond op onze rug, maar wat wil je met zo’n lekker zonnetje erbij. Toen we bij ze in de kamer waren, lag Arjan op bed. Het ging gelukkig wel weer. Geen hoofdpijn, niet misselijk, alleen een beetje een raar hoofd (?? nee ik zeg niks). We hebben er om gelachen en zodra Ar weer de lolbroek uit gaat hangen, dan gaat het de goede kant op. Gewoon rustig aan doen en we zouden elkaar bij het avondeten weer zien. Heerlijk zo’n geweldige douche en even bijkomen op je bed. Ik zei gelijk tegen Wim, ook al valt er een hoop sneeuw vanavond, ik hoef niet te skiën. Gek hè, dan heb ik er al geen zin meer in (ben ook een schijtebroek hoor). Laat mij maar lopen, doe ik veel liever. We hadden weer een heerlijk buffet en daarna hebben we geborreld in de lounge. Heel gezellig gekletst met Jan, de ober. Met een gezellig muziekje erbij, heerlijk relaxed. De volgende dag werden we wakker met het zonnetje. Oké, we gaan weer aan de wandel. Ar en An zouden rustig aan doen. Wel zouden ze rond het middaguur met de auto naar ons toekomen. Zo gezegd zo gedaan. De tocht was nog mooier dan gisteren. Nu kwamen we op plekken waar nog niemand gelopen had. Wat geweldig mooi!!! En wat zo heerlijk was, dat zonnetje op je gezicht. Bij een restaurant in Schwalefeld waar Ar en Wim vroeger ook altijd kwamen hadden we afgesproken (het ging gelukkig al beter met Ar) We zouden koffie drinken met een warme wafel met kersen, ijs en slagroom. Hmmmm…het water liep al in mijn mond. We bestelden en de serveerster zei dat de wafels pas om 2 uur geserveerd konden worden. Wat!?!? Nee, dat ga je niet menen. Dat was balen…dan maar een apfelstrudel. Lang niet zo lekker natuurlijk. 🙁 Wim en ik liepen nog het stuk naar huis en eenmaal terug konden we buiten voor het hotel nog een bak koffie (met een klein likeurtje)  doen in het zonnetje. Ar en An lagen nog een dutje te doen. Later op de middag nog met andere gasten schaatsen gekeken. We misten onze ober wel, maar we hoorden dat hij ’s avonds het eten zou verzorgen. Geweldig zoals dit hotel wordt gerund. Met een klein team regelen ze alles. Daar waar het nodig is, daar wordt gewerkt. Zowel in de bediening, in de schoonmaak, in de keuken, in de spoel, achter de balie…ze draaien hun hand er niet voor om. Wat lijkt mij het leuk om in zo’n team te werken. Ook het werk lijkt me geweldig. Het is wel bere hard werken, maar daar wordt je niet ziek van. We waren wel erg benieuwd geworden naar het avondeten. Nou, het was geweldig!!! Echt heerlijk gegeten!! Wat ons betreft komen we hier zeker nog een keer terug.
Om een lang verhaal kort te maken, op weg naar huis zijn we bij Burgers Zoo langs gegaan. Echt leuk om te doen, zeker als het zo rustig is. Een prachtige dierentuin. We hebben heerlijke dagen gehad en de jongens hebben ook prima voor zichzelf gezorgd. Toch wel makkelijk als ze zo zelfstandig worden.
Vandaag hebben Wim en ik ook nog 30 km gelopen. Prachtig weer, als je het windje in de rug hebt. Maar goed je moet ook nog een keertje terug….. Dat viel best tegen. Maar wel lekker dat we weer zo goed hebben gelopen.
Fijne week allemaal!

Liefs,
Yvon.

Ps. ook nog op Scheveningen geweest om lekker uit te waaien. Kom ik zomaar leuke beeldjes tegen. Schattig!!!