Lieve allemaal,

 Het zal niet zo’n lang stuk worden, want ik heb het te pakken.
Woensdagochtend ging Wim al vroeg naar Groningen. Het ging voor de 9 km amtenarenveldloop. Gelukkig scheen het zonnetje en helemaal om 1 uur toen hij moest starten. Hij heeft een mooie tijd van 51 min. neergezet. Netjes hoor. En omdat hij ’s avonds thuiswam en ik naar toneel was, had ik hem tussendoor niet gezien. En trouwens wat was het hillarisch bij toneel, wat hebben we gelachen. Dit heb ik echt nodig zo 1x per week. Om kwart over 11 kwam ik thuis en Wim lag al op bed. Bibberend en zo beroerd, hij was zo ziek als een hond. Of het de kou was, het koude water, teveel gegeven, of de griep het maakt niet uit hij voelde zich gewoon ziek. De hele nacht is hij in de weer geweest. Niets hield hij binnen, van alle kanten kwam het eruit (fijn om te weten hè!). Ik vond het zo naar voor hem. Maar om een uur of 5 vond ik het ook naar voor mijzelf. Ik had nog geen oog dichtgedaan en ik moest de volgende dag wel (alleen) werken. Ik denk dat ik rond 6 uur even in slaap ben gevallen, maar om kwart voor 7 ging de wekker weer. Als dat maar goed gaat vandaag. Ik was zo duf als een hond, maar het is toch een goeie dag geworden. Maar toen ik thuiskwam, was ik op. Ik ben ’s avonds ook niet van de bank geweest.
Vrijdagochtend (na een heerlijke nacht slapen) zag ik dat Wim weer aan het opknappen was. Gelukkig!! Eerst ging ik werken bij het oudere echtpaar en daarna werken in de winkel. Maar ’s middags werd ik ineens zo dizzy. Ik voelde me niet helemaal jofel. Over 6-en mocht de winkel dicht en na het opruimen ben ik naar de Soete Suikerbol gegaan. Daar zat de familie al aan tafel. Eindelijk kon ik effe zitten. Wat heb ik heerlijk gegeten en als toetje hadden ze iets bijzonders voor ons gemaakt. Ze kwamen met z’n allen met vuurwerk in ijs en heerlijke apfelstrüdel. Wat een tractatie!! Het was super gezellig en met een volle buik gingen we naar huis. ’s Nachts kwam Jasper melden dat hij niet lekker was en dat alles eruit kwam. En om eerlijk te zijn voelde ik me ook niet goed. Toen ik ’s morgens opstond voelde ik al dat ik koorts had. Hoesten en proesten en kuchen, nee hè. Jasper heeft die dag veel op bed gelegen en vooral veel geslapen, Wim ging wel al weer vlaggen bij het 1ste en ik heb de laatste boodschappen in huis gehaald en verder helemaal niets gedaan. En wat baalde ik, want we hadden kaarten voor “het Goede Doel” en daar gingen we dus niet naartoe. Whoeaaaa…..en daar had ik zo naar uitgekeken. Maar het ging echt niet. En ik weet niet of ik het naar mijn zin had gehad als ik wel kon gaan terwijl Ronnie aan het werk was bij AH, Edwin bij Wendy was en Jasper zo ziek alleen thuis zou laten. Mijn keel leek wel schuurpapier, alleen had ik geen last van mijn maag of buik (gelukkig niet). Het enige wat ik wilde was mijn bed.
Zondag 1ste paasdag kon ik bijna niet praten, zo’n zere keel had ik. En dat heeft eigenlijk de hele dag aangehouden. ’s Middags kwamen Edwin en Wendy thuis en wat bleek, Edwin was de hele nacht in de weer geweest. Hij had hetzelfde als Wim. Nou ja, moet niet gekker worden. Ronnie zei glimlachend… ik heb nergens last van!!!!!! ’s Avonds hebben we wel met elkaar het dobbelspel gedaan, met heel veel plezier. Het is al zo leuk om te zien wat iedereen heeft gekocht. Al met al toch een hele leuke avond.
Maandag 2de paasdag weer van een brunche genoten en ’s middags zijn Wim en ik met de jongens even op de fiets gesprongen. Wie weet doed het wel goed?! Gelijk langs Intratuin gegaan voor wat plantjes voor de voortuin. Die krijgt al aardig wat vorm, al moet ie nog wel volgezet worden met plantjes. Al is het alleen maar om die … katten uit de tuin te houden. Gaat goedkomen. Om 4 uur kwamen mijn schoonouders bij ons de pizzarette uitproberen. Ze vonden het geweldig leuk volgens mij. Nou, wij vonden het vooral erg gezellig.
En zo zijn de paasdagen weer voorbij en het is iets anders verlopen dan gedacht. Maar toch kan ik zeggen dat het heerlijk was. Vooral het relaxen was heerlijk!!
Het was misschien niet zo’n gezellig stuk om te lezen, maar ook dit hoort erbij. Wie weet hoe het volgende week is. Jullie lezen het wel weer.

Een dikke kus van mij,
Yvon (die gelukkig al weer aan de betere hand is)

Ps. Helemaal vergeten om te vertellen dat Ronnie afgelopen donderdag zijn eerste rijles heeft gehad. Ja ja, kleintjes worden groot.