Lieve vrienden,

De week begon goed, omdat ik gewoon op een zonnige maandag op Scheveningen ben. Samen met schoolvriendje Hans langs het strand gelopen. Hele gesprekken hebben we, echt zo gezellig. Het was windstil en goed vertoeven zo op de maandag. Terwijl we druk aan het kletsen waren, zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Ik richt mijn blik erop en begin spontaan vreselijk te lachen. Nee zeg, hebben wij weer. Komen er 2 dames van een jaar of 70 uit het water. Prima dat ze dat doen hoor, zoals ze liepen zal het een dagelijks ritueel zijn denk ik. Maar….ze liepen in hun blootje. Druk in gesprek met elkaar en totaal geen gêne. Maar als bij mij over een goede 20 jaar alles zo hangt, kan ik me niet voorstellen dat ik dan zo dartelend het water uit zal komen. Maar goed het was voor ons even heel hilarisch. Na een lekkere wandeling, eindelijk tijd voor een bak koffie. Laten ze er nu ook appeltaart met slagroom bij hebben…nou doe dan maar 🙂 We hebben een hele tijd op de lounge bank gezeten en dat beviel goed. Misschien gewoon wat vaker zulke lekkere momenten plannen. Was leuk Hans!!
Van dinsdag t/m zaterdag gewerkt (waarvan ook de vrijdagavond). Dat is me toch te veel, zeker met wat ik er allemaal omheen heb.
Vrijdagavond hebben we Ronnie z’n verjaardag gevierd. Wat was hij blij met z’n cadeau. Hij had een slaapbankje gekregen. En dat kwam eigenlijk wel heel goed uit, want zaterdagavond kwamen zijn vrienden zijn verjaardag vieren en daar bleven er een paar van slapen. Zaterdagavond wilde ik vooral bijkomen, dus zaten Wim en ik op Ronnie z’n slaapkamer tv te kijken. Lekker lui op zijn nieuwe bankje. Af en toe even naar beneden om wat te halen (en echt niet om te controleren hoor). Daar zat een hele leuke groep die het heel erg gezellig had met elkaar. Oké, er stond het nodige aan drank, maar dat moet kunnen toch? Ik ben zo blij voor hem dat hij eindelijk zijn vriendengroep gevonden heeft. Daar wordt je een blij mens van.
Wij stonden om (ja, echt niet normaal) kwart voor 6 op (en ik had zo slecht geslapen) om een tocht in de buurt van Nijmegen te lopen. Waarom daar zul je je afvragen. Geen idee! Het leuke was wel dat we na het lopen naar onze vrienden Theo en Ilse zouden gaan. Maar eerst nog even 30 km lopen. Het begon heel goed en we hadden er echt zo’n zin in. Maar het zonnetje bleef weg en dat viel vies tegen. Halverwege een bak koffie gedaan in een leuke kroeg. Tot zover ging het prima. We komen door plaatjes waar ik nog nooit van gehoord had. Maar het was een eentonige tocht met weinig wandelpaden. Wat inhield, dat auto’s rakelings passeerden. Zo jammer. En omdat er zoveel wind stond, was het best fris. En dat met een dun vestje aan (oké, best dom). En ik voelde mij niet lekker. Zeker niet na zo’n rot nacht. Ik denk dat mijn week, hoe relaxed die ook begon, een beetje te hectisch is geweest. Ik kon wel janken zo klaar was ik er mee. Ik werd steeds stiller, wat niet leuk was voor Wim, maar ik kon niet meer. Ik zakte bijna door mijn benen. Dan maar even een warme kom soep halen bij de rustpunt, een restaurant. Maar volgens mij dacht iedereen dat, met het gevolg dat er binnen geen plek meer was. Eerst soep bestellen. Maar wat zo jammer was. ze hadden alleen maar mosterd soep. En ondanks dat ik geen mosterd lus, heb ik het wel besteld. ik had echt trek in wat warms. Buiten vonden we een plekje en daar begon ik aan de soep. De rillingen over mijn lijf, ik vond het echt niet lekker (nog zacht uitgedrukt). Daar baalde ik echt van. Het laatste stuk was echt waardeloos. Over de eindstreep hebben we eerst in een plaatselijk café (waar geen hond zat, zo fijn) een lekker soepje genomen en bijgekomen. Heerlijke muziek en heerlijk warm. We kwamen tot de conclusie dat we er 4,5 uur over hebben gedaan (20 min rust). Echt zo snel gelopen, niet zo gek dat ik moe was. Maar ik werd mezelf weer. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt en hoop het ook niet meer mee te maken. En alles werd goedgemaakt, toen we bij Theo en Ilse kwamen. Zo geweldig gezellig bij die 2. Al snel was ik de hele tocht vergeten.

Tot volgende week.
Liefs,
Yvon.