Hoi hoi,

Gisterenavond veel te laat gaan slapen. En lag ik eenmaal, kan ik de slaap niet vatten. Ja, en dan gaat toch die wekker weer om kwart voor 3. Dus maar 4 uurtjes geslapen.
Maar enigszins weer fris aan de start verschenen. Het was een heerlijke dag en het liep super goed. Heel wat bekende tegengekomen. Al dansend komen we elk dorpje door. Zo welkom die muziek. Het zweept je op. Als ik een beat hoor, dan ben ik niet te houden. Daar ga ik weer. Op een gegeven moment loop ik iets voor Wim en uit het niets wordt ik aan beiden armen ingehaakt en meegetrokken. De 2 heren die we nu al overal tegenkomen. Geweldige gasten. Gezellig met elkaar opgelopen. Onderweg krijg ik te horen, “dat is zij van Hart van Nederland”. Ook komt er een vrouw achter me aan hollen “waar heb je Selma gelaten?” Echt bizar. Zelfs de fotograaf van andere jaren gaat je gedag zeggen “hé, ben je er weer”. De jaarlijkse zanger in Beuningen zegt, “vrijdag een date”? Echt 1 groot feest. Bijna aan het eind staat Ronald, een kennis, langs de kant van de weg. Hij was gisteren begonnen aan de 50 km. Vanmorgen moest hij beslissen dat het beter was dat hij zou stoppen. Waarschijnlijk een verschoven wervel in zijn rug. Oeps…. Sterkte ermee Ronald!! Straks haal ik jullie in en drinken we een biertje. En dat is gebeurt. Om tien over half 1 kwamen we over de finish. Eigenlijk veel te hard gelopen. Waarom, vragen we ons nu af. Maar goed gebeurd en terwijl we met Ronald aan de borrel zitten, komt Peter (mijn helper van 4 jaar geleden) naar mij toe. Wat toevallig!! Hij was ook net binnen. Zo hebben we er 2 uur gezeten en gekletst met deze en geen.

Nu zitten we aan de koffie met zere benen. En…wat zijn we moe. Niet zo gek hè?!
We gaan zo slapen en morgen weer gezond op. Een ding…we zijn op de helft!!

Tot morgen!
Liefs,
Yvon.
Ps. Allebei een blaar. Dan wordt de buurman gewoon opgetrommeld, zo lief allemaal.