Lieve allemaal,

Een hele ervaring, maar deze stond niet op mijn bucket-list.
Vorige week woensdag ben ik geopereerd. Nee……niet aan mijn voet. Ik ontdekte dit toen ik met Ronnie op Vlieland was, dus eind mei.
Daar stond ik, na een heerlijke douche, voor de spiegel mijn haar te föhnen. Dat is thuis niet anders, maar daar heb ik mijn badjas aan. Hier zag ik ineens een flinke zwelling in mijn oksel. Ik schrok ervan. Maar wat zo gek was, het deed geen pijn. Thuisgekomen heb ik de volgende dag een afspraak met de huisarts. Die voelde eraan en vroeg zich af wat dat in hemelsnaam was. Hoe lang zit dat er al? Ik kon het haar niet vertellen. Ongeveer een half jaar geleden heb ik Wim wel eens gevraagd, vind jij het niet dik onder mijn rechter oksel? Hij gaf aan dat ik erg gespierd was, zeker omdat ik rechts was. En ja ik heb al langer last van een zeurarm tijdens het lopen, maar dat ging altijd weer over. Sommige dingen horen gewoon bij je, toch? De huisarts stuurde me direct door voor een echo. In diezelfde week kon ik terecht. De radioloog gaat kijken en praat in zichzelf, wat is dit joh!!! Hoe lang heeft u dit al? En met puntje tekent ie het af…8 bij 8 cm. Blijft u even liggen, ik ga bellen. De spanning zat er toen aardig in kan ik je zeggen. Zo blij dat Wim naast me zat! Even later komt ie terug en stuurde me gelijk naar Chirurgie. Daar kon ik diezelfde middag nog terecht. Hij kon niet zeggen wat hij ervan dacht. het kon van alles zijn. Een vochtophoping, vetbult, een ingekapseld gezwel enz…Er zou een MRI gemaakt moeten worden. Dat kan niet 1 2 3, die afspraak stond 2 weken later. Wat zo fijn is dat je zo gesteund wordt door lieve mensen om je heen. s Middags kwam Petra langs en s avonds stonden Theo en Ilse op de stoep. Die heb je nodig, dat is nu eenmaal zo. Ook al wil je alles positief benaderen, waarom zou het mij niet kunnen overkomen? Dus na fijne gesprekken kon ik “gewoon” doorgaan en de leuke dingen blijven doen. Dus hebben Wim en ik nog 3 tochten gelopen, zijn we met Paul en Carolien naar een Green Egg festival geweest, met Cindy borrelen, ben ik met Mark uit eten geweest in mooi Dordrecht, naar Night at the Park  geweest en zaten Wim en ik heel onverwachts bij de live uitzending van “de Nacht va de Vluchteling”. Een mooi programma met 50 man publiek, waaronder wij, waarin Johnny de Mol een verslag deed en waar Trijntje Oosterhuis, van Dik Hout en Wulf optraden nog geen 1,5 meter afstand. Zo mooi! Volgend jaar willen we zelf gaan meelopen. Ik was blij dat ik zo van alles kon genieten en niet in een hoekje ging zitten kniezen. Zolang je nog niets weet…..
Na de 50 min durende MRI, ook weer zo n ervaring, ging ik een week later voor de uitslag naar dr Smid, de Chirurg. Wat een lieve en knappe man en ook een charmeur. Ik zou zeggen dat je 36 was….Ja ja tuurlijk, maar altijd leuk om te horen. Wat een fijne man. We kunnen niet zien was het is. We gaan een punctie doen. Dus daar weer een afspraak voor.  Dat was een vreselijke man. Sowiso ook pittig omdat je hier alleen naar binnen gaat. 6 man om je heen (ook in opleiding) en een arts die Uh…kijk even in mijn dossier dacht ik. In mijn rechteroksel. Jeetje joh…hoe lang zit dat er al? En wie heeft dit aangevraagd? Vraag mij niets, ik ben de patiënt zeg ik nog. Heel snibbig en geïrriteerd begon hij de MRI te bekijken. Een punctie dat kan helemaal niet, dat zal wel een biopsie worden. Ga die arts eens bellen! Maar goed die was er niet en dus besloot hij een biopsie te nemen. Je wordt verdoofd en ach het valt allemaal mee. En weg mag je weer. Een week later weer bij dr Smid en die zegt dat er bij de biopsie  te weinig weefsel gehaald kon worden. Het zit te diep. Dus ga ik zelf doormiddel van een operatie weefsel weghalen en als het kan haal ik meer weg. Mocht het niet goed zijn, dan zal er eerst bestraald moeten worden voordat ze de rest verwijderen. pfff….wat een gedoe allemaal. Maar hij wilde het snel, het liefst voor zijn vakantie en hield ook rekening met onze vakantie en Nijmeegse. Hij ging bellen en wilde me er tussen zetten op 4 juli. Door de telefoon gaf hij aan dat er maar geschoven moest worden, dit ding moest er 4 juli uit. Zo fijn zo n arts! Daarna ging het snel. Met Fenne op donderdag (opa dag) naar de anesthesist en bloed prikken in Voorburg. Het weekend erna was ik jarig  en zijn Wim en ik naar Arnhem gereden voor een fotoshoot die ik had gekregen van een fotograaf die we tijdens de Nijmeegse altijd zien.

Met gebak kwamen we bij hem binnen en laat hij nu op Facebook gezien hebben dat ik jarig was en had ook een klein gebakje gehaald. Zo lief! Na een leuke en gezellige shoot zijn we naar Nijmegen gereden en hebben we bij de lunchroom, waar Ilse d r dochter werkt, een broodje gegeten Zo gezellig om haar even te zien. Na wat inkopen voor de Nijmeegse zijn we richting Apeldoorn gegaan en hebben Vic en As verrast met een bezoek. s Avonds werd de bbq nog aangestoken en gingen we veel later terug dan we gedacht hadden. Wat een heerlijke dag!

En ja toen de operatie. Ik had wonderlijk wel goed geslapen. De zenuwen kwamen eigenlijk pas in het ziekenhuis. Zo fijn dat ik er al om 7 uur moest zijn. Al met al werd ik om half 10 opgehaald. Die doet dit en die doet dat, ik laat het allemaal maar over me heen komen. Wel maf dat ik door mijn zenuwen dat juist heel lollig ga doen. Ach ja, iedereen doet het op zn eigen manier. Voor de operatiekamer word je klaar gemaakt voor en komen er wat vragen. Bent u allergisch? Ja, ik reageer op chemische luchtjes. Ontstekinkjes in mijn lichaam, rode punt van herkenning dat er iets niet thuishoort in mijn lichaam. “Oh…ook voor latex?” Uh, ja ballonnen hebben ook zo n effect op mij, maar alleen maar lastig en niet heel heftig. “Dus geen dichtgeknepen keel?” Nee, dat niet. “Dan gaan we geen risico lopen, de operatiekamer moet latexvrij!”. Op zich vond ik dat wel rigoureus, maar ook begrijpelijk. Even voor 10 uur kwam ik de ok op. De anesthesist zegt, straks als u wakker wordt dan ziet u mij….Oh nee he, zeg ik tegen de operatieassistente, kan dat niet anders? Nou zegt hij, wilt u liever een zware neger met een zwoele stem? Ha ha…nou als dat zou kunnen. Nog even mijn arts gezien en hij dolde nog met de verkeerde arm en kort daarna ging ik in droomland. En dan word je wakker met de vraag waarover ik heb gedroomd. Over Zakynthos! Oh zegt de verpleegster, daar ben ik ook geweest. Even terugkomend over uw allergie….goed dat u het gezegd heeft, want u bloede bij uw neus en mond. Oh echt? Duidelijk een heftige reactie. Blij dat ik het had doorgegeven! Terug op zaal, zo rond half 1, voelde ik me eigenlijk best wel goed. Misschien mag ik vanmiddag wel naar huis dacht ik (heel blond). Ik lag bij 3 mannen op zaal, heel gezellig. Leuke gesprekken. Maar na een uur werd ik van zaal gehaald. De man naast mij had het ziekenhuis virus. En omdat ik er nog geen nacht had gelegen, haalde ze mij uit voorzorg weg. Daar was ik wel blij mee. En ik kwam bij 2 dames 2 liggen. Een Turkse dame, die lag te snurken en een vrouw die aan schildklierkanker was geopereerd. Op zich wel een prima kamer. Om half 3 kwam Wim en merkte ik aan mezelf dat ik gammel werd. Af en toe viel ik in slaap. Om half 5 kwam dr Smid langs en vroeg hoe het ging. Eigenlijk wel prima. Een beetje gammel. Goed dat je dus nog een nachtje blijft. Oh oke… was natuurlijk ook beter. Hij vertelde me dat ie de hele bult had weggehaald, maar wel op kweek gezet.Wat was dat een goed bericht!! Het lag achter een spier, zenuwbanen en bloedbanen. Een flinke ingreep zei hij. Na een kort gesprek vroeg ik of ik met hem op de foto mocht. Omdat ik mijn vriendinnen jaloers wilde maken dat ik zo n knappe dokter had. Hij moest lachen. Waar wil je me hebben? Wat een gezellige arts!!  Wim besloot te blijven eten in het ziekenhuis en voor achten ging ie naar huis. Ik deed mijn ogen dicht om weg te dutten net als de andere dames, wordt er een vrouw binnengereden met bij haar, haar man en dochter. Goedenavond! Ze merkte al gauw dat wij wilden slapen en gingen fluisteren. Maar nu heb je fluisteren en fluisteren. Toen de Turkse dame weer begon te snurken, “fluisterde” zij….Tering zeg….. Godallemachtig…… Jezus Christus, zo blijf ik hier geen minuut langer. Als ik kon plassen dan mocht ik naar huis. En ik kan niet op commando plassen. Maar ik ga straks echt zitten. Ik moet en zal plassen!! En getver wat zweet ik….waar lig ik op joh!….kijk jij eens….gatver ik zweet zelfs tussen mijn benen……vreselijk…en dat ging zo nog even door. Tot ze besloot naar de wc te gaan. Zegt ie vader tegen zn dochter, Wat kan die ouwe zeiken hè! Ik dacht alleen maar, dat kan je beter tegen haar zelf zeggen. Na een kwartier kwam ze eraf….ik heb gepist, ik ga naar huis!! En binnen een mum van tijd waren ze weer verdwenen. Ik kijk naar de dame schuin tegenover mij en slaak een diepe zucht. Ze zei, ik heb net mijn man ge-apped….ze heeft geplast!!….We moesten er toen wel om lachen. Tjonge wat een negatieve energie. Maar waar ik op hoopte een beetje te kunnen slapen ging helaas niet. De Turkse dame werd erg ziek en kreeg hoge koorts. Braken, Catheter en andere toeters en bellen. Maar ik vond het zo zielig voor haar, erger dan dat ik niet kon slapen. De volgende ochtend kwam Smid nog even langs en stuurde me naar huis. En zo kwam Wim met Fenne  mij ophalen. Ze loopt de kamer op, ziet mij, begint te rennen en als Wim haar bij mij op schoot zet pakt ze me als een aapje vast en laat mij niet meer los. Zo schattig!! Op naar huis!! Nou daar ben ik zo verwend met bloemen, kaarten, lekkers en berichtjes. Ontzettend lief allemaal! Gisteren alweer voor de uitslag terug geweest bij dr Smid (afspraak had ie zelf gemaakt). Ben je er nu alweer? Ik heb de uitslag nog niet. En ja, je hechtingen kunnen er nog niet uit. Oh wat kom ik hier dan doen? Nou gewoon voor de gezelligheid. De komiek! Hij vertelde dat ie naast de ribben tot aan het schouderblad is geweest. Ik haalde er een handvol uit. Dat heeft er waarschijnlijk al jaren gezeten. Ik kan het nog niet geloven. Woensdagmiddag bel ik je en donderdag laat je de hechtingen eruit halen. Oke! Heel hartelijk bedankt voor de goede zorg tot zover en weg waren we.

En ja nu is het nog wachten op de uitslag. Naar mijn gevoel komt er niets raars uit. Alle vertrouwen in.
Ik ben me voorzichtig aan het klaarmaken voor Nijmegen. Vanaf morgen ga ik halve dagen werken, althans ik ga het proberen. We gaan het zien.
Tot zover mijn belevenis.

Liefs,
Yvon
Ps. krijg ik net een app met een foto doorgestuurd. Wim en ik staan op een verpakking. Wat leuk!! Is een jaar of 2 geleden. Nooit meer iets van gehoord.
PS 2 DONDERDAG EEN TELEFOONTJE VAN MIJN ARTS GEKREGEN MET HET MOOIE BERICHT DAT ER NIETS RAARS IS GEVONDEN. WAT BEN IK DANKBAAR EN BLIJ!!!!!!!!! NU 3 DUBBEL GAAN GENIETEN.