Lieve vrienden,

De Nijmeegse Vierdaagse is niet meer weg te denken voor mij. Het hoort bij mij, zit in mij en past bij mij. En dan gaat het niet alleen om te lopen, maar vooral ook om de gezelligheid. Alle lieve vrienden die ik de afgelopen jaren heb gemaakt tijdens de 4 daagse. Zo warm en fantastisch om iedereen na een jaar weer te zien.
En ja als het dan even anders loopt en het de vraag is of je wel kan starten, dan is dat best moeilijk. Maar je gezondheid is toch het belangrijkste. Het feit dat je er al bij kan zijn is al zo mooi. Dus toen we de zaterdag ervoor richting Nijmegen reden, was nog niets zeker. Het was tenslotte nog geen dinsdag (startdag). Eerst heerlijk bijkomen bij onze lieve vrienden Theo en Ilse. Gezellig bbq-en en relaxen. Zondag niet anders en pas laat in de middag zijn we de stad in gegaan samen met nog een stel. Daar een hapje gegeten met elkaar en hadden Theo en Ilse nog een verrassing voor ons. Een concert van Jacqueline Govaert in de Stevenskerk. Wat heeft ze toch een prachtige stem, heel bijzonder zo in zo’n grote kerk. Daarna een feestje bouwen in de stad. De sfeer begon er al goed in te komen. Maandag wat kleine boodschapjes gedaan en ’s middags hebben we ons startbewijs gehaald. En toen had ik zoiets….yes ik ga lopen!! Een klein feestje gehad op de wedren zodat we toch uitgerust aan de eerste dag konden beginnen.
Dinsdagochtend ging om half 4 de wekker. Klaarmaken om met de fiets naar de start te gaan. Ik was gewoon een beetje zenuwachtig. Zou het lukken? Hoe houdt mijn arm zich? Raak ik niet te vermoeid? We zouden het gaan zien. We kwamen aan in Elst en dan ben je op de helft. Daar stond familie langs de kant om ons te supporteren. Even een bak koffie met elkaar. Heel gezellig! En daar kwam ik echt van bij. Ik transpireerde verschrikkelijk. Alsof de narcose uit mijn lijf moest. Ik had het zwaar…..maar iedereen om ons heen had het zwaar, omdat het benauwd was en ja de eerste dag is qua wegen zo smal, je kunt je eigen tempo niet lopen. Dat is slopend!! Eenmaal binnen was ik blij. Maar tegelijkertijd dacht ik, als het 4 dagen zo gaat, dan wordt dat een uitputtingsslag. We gaan kijken hoe ik herstel en dan kunnen we altijd nog beslissen wat wijs is. Maar als je dan met je bezorgde wandelvrienden een biertje drinkt en door Theo en Ilse verzorgd wordt met soep, fruit en een koud voeten bad, dan knap je al snel weer op. Op tijd je bedje in en op naar dag 2.
Woensdagochtend ging de wekker al om half 3. We hadden een vroege start. Fijn met dat warme weer. Wim en ik hebben altijd zoiets van, zo snel mogelijk binnen zijn, iig voor de hele erge warmte. Maar ja, of dat nu ook ging lukken?? We liepen op deze roze woensdag al snel voorin. Het tempo was goed en we hadden ook lekker de ruimte. Op een gegeven moment word een kruispunt afgezet om het verkeer door te laten. We zien aan de overkant Harm Edens staan die aan het draaien is voor TV Gelderland. Toen we eenmaal weer door mochten, riep hij naar ons….”Komen jullie eens hier!” Jullie zien er mooi roze uit! Wat betekent het voor jullie, roze woensdag? Dan sta je even met je mond vol tanden, doet een verhaaltje (waar je achteraf spijt van hebt) en gaat weer door. Dat je veel beter iets had kunnen zeggen van..iedereen mag zijn die hij of zij wil zijn…we leven in een vrij land. En door het dragen van het roze shirt, wil ik dit met iedereen delen. Maar het kwam er iets anders uit, ha ha…..het had iets meer van een Rotterdamse Anita 🙂 Ach wat maakt het uit, het was gewoon leuk! Wij weer verder en op de een of andere manier kregen we de smaak weer te pakken. We liepen hard en niet zo weinig ook. We waren om kwart voor 12 binnen!! We konden nog niet eens afmelden, want ze gaan pas om 12 uur open. Wat bizar! En nu hadden we de hele middag om uit te rusten.
Donderdagochtend mochten we pas weer om 6 uur starten. Het was warm, zwaar, druk…..onderweg kwam ik een oud collegaatje tegen met haar man en daar hebben we een stuk mee op gelopen. Ook kwam er een man uit het publiek naast mij lopen dat ie trots op mij was. Hij had een zere knie en hoopte ooit weer een keer mee te doen. Hij vertelde dat hij genoot van alle verhalen van de lopers. Of ik nog een verhaal had. Ik vertelde hem van mijn zwelling in mijn oksel, de operatie, dat het gelukkig goed was en nu de 4 daagse. Wat mooi!! zei hij. Ik ga je niet omhelzen, maar ik ga je heel veel succes wensen. En wat ben ik blij voor je! Mooi is dat, iemand die je helemaal niet kent en die je een boost geeft. Dat is de 4 daagse! Door over de 7 heuvelen, die goed te doen waren. Hetgene wat zwaar was, dat waren de laatste kilometers. Pfff…komt er nog een eind aan. Uiteindelijk wel en konden we weer verhalen delen op de wedren. Het feestje ’s middags was grandioos! Morgen is tenslotte de laatste dag en dat vier je dan al. Wat zo leuk was, Vic en As stonden op een gegeven moment naast ons. Kwamen even een biertje mee drinken. Zo lief! Nu ze naar Apeldoorn verhuist zijn, is het maar een half uurtje rijden. Dat is goed te doen. ’s Avonds het traditionele etentje met Theo en Ilse en dan op naar de laatste dag.
Vrijdag weer een vroege start en dat is zo prettig. We gaan knallen!!! Maar, we gaan ook wat vaker rusten! Dat is gelukt! Normaal dans en spring ik als ik muziek hoor, nu koste dat teveel energie. Ik had het hard genoeg nodig. Bij de eerste stop hebben we samen met een stel uit Nootdorp koffie met gebak genomen. Ik had er ook naar het toilet willen gaan, maar er stond een te grote rij. Dan maar onderweg nog ergens. Dus toen we langs een brandweerkazerne kwamen, waar geen rij stond, besloot ik voor een plaspauze te gaan. Bij de dames duurde het toch wel lang (1 wc), dus besloten een andere dame en ik naar het herentoilet te gaan. Daar stond niemand te wachten. Het bleek al snel dat achter 1 deur alleen een urinoir stond. Beetje jammer. Maar het duurde en het duurde…..sjonge jonge. Ik weer terug naar de dames, maar daar stond inmiddels een rij. Ik weer terug en de dame die er nog stond zei dat ze geklopt had en er wel iemand op bleek te zitten. Nou dan wacht ik nog even. Niet veel later gaat de deur open, komt er een hele gezette man af en die zegt “Als je het aandurft, ga je gang” En hij nam een lucht mee!! Vreselijk…. De dame ging er toch op zitten, maar ik was er klaar mee. Ineens hoefde ik niet meer zo nodig. Dan maar weer naar de volgende wc. En dat was bij een jachtmaat van Wim die een riante woning aan het parcours had. Zo n mooi toilet! Het wachten waard! al doorlopend hoor ik ineens onderweg….Yvon! Ik kijk naar het publiek en zie ineens Robert, een wandelvriend van andere jaren. Hij deed dit jaar niet mee, volgend jaar was ie er weer bij. Maar wat ontzettend leuk om hem te horen en zien. Cuijk was zoals gewoonlijk weer 1 groot feest en daarna stoppen we altijd bij restaurant “de Dolfijn”. Een heerlijk plekje aan het water. De laatste stop voor de Via Gladiola. Daar stonden Theo en Ilse met een welverdiende Radler. Zo lekker!! Nu nog de laatste kilometers en wat zijn die lang…….Terwijl we echt nog wel de ruimte hadden. Fotograaf Barend stond op de laatste kilometer. En terwijl hij een foto wilde nemen werd er geroepen vanuit het publiek. Stond daar ineens zus Olga. Wat ontzettend lief! Even wat traantjes gelaten. Blij liepen we naar de Finish. Het was weer gelukt!! Maar deze keer is de prestatie net wat groter. Dus flink gefeest op de wedren, tot op het podium bij Wipneus en Pim.

Wat was het weer een geweldige week! Daar kan ik voorlopig weer even op teren.
Vrijdagavond waren we al weer naar huis gegaan, want Fenne werd zaterdagochtend gebracht voor een week. Ed en Wen gaan als leiding mee op kamp. kwam Fenne binnen met haar koffertje en Ed en Wen met 2 bossen gladiolen. Even later kwam Ron binnen met een taart. Zo fijn en gezellig met elkaar. En weer kwamen die tranen. De vermoeidheid kwam eruit. ”s Middags nog de huldiging in het dorp met aansluitend een borrel. Nu alleen de vlag met de schoenen nog binnenhalen en kunnen we zeggen…..gelukkig hebben we de foto”s nog.

Tot gauw allemaal!
Dikke kus,
Yvon.