Ha lieve vrienden,
Hoe kan ik dit aan jullie uit gaan leggen. Het is bijna niet te doen, maar ik ga toch een poging wagen.
Wat was het een mooie ervaring. Om eerlijk te zijn, had ik in mei grote vraagtekens bij deze reis. Ik vond de groep geen eenheid vormen en met de leiding had ik naar mijn mening ook geen klik. Had ik er wel goed aan gedaan?? Ik geef mijn hobby, de Nijmeegse, ervoor op en ook mijn gezinsvakantie. Als dat maar goed gaat. De dag van vertrek had ik mezelf toegesproken, ik ga er samen met Ronnie van genieten. We reden in de Pijnacker-bus van Gerrit Jasperse naar Schiphol en daar bleek bij aankomst Ronnie zijn tas al gescheurd te zijn.
Nee hè!!! Dus ik snel nog een andere koffer gekocht en de boel overgegooid. Een lekker begin. Als mijn tas (dezelfde) het nu maar houdt. De sfeer zat er vanaf het begin af aan goed in. We hadden er duidelijk allemaal zin in. Jullie hebben al onze belevenissen kunnen volgen op ubuntujongeren.waarbenjij.nu, 
dus ga ik het verder ook niet allemaal herhalen. Wel kan ik zeggen dat dit een geweldige reis is geweest, die me heel veel heeft gedaan. Sowieso, omdat het zo onwijs goed is gegaan in de groep. Wij hebben het echt met elkaar beleefd. Geen onvertogen woord. En wat is dit goed geweest voor Ronnie. Hij werd helemaal opgenomen in de groep en werd steeds losser. Zo mooi om te zien. Ik heb ook een aantal keren een geluksmoment gehad, puur omdat ik van dit soort dingen zo blij wordt. Ik besef ook dat wij met elkaar hier echt zo egoistisch, materialistisch bezig zijn. Geen stroom daar, geen probleem dan doen we het toch zonder. En het mooie van alles, ze hebben elkaar. Geweldig om te zien dat de mensen die dit hebben opgezet, zich helemaal geven voor de gemeenschap. Ik voelde me heerlijk daar in het Backpackerskamp. Blote voeten, niets aan je haar doen, geen make-up, gewoon puur en vooral jezelf kunnen zijn. Niemand die erop let hoe je eruit ziet, maar je gewoon accepteerd hoe je bent. Een beetje in de Hippie-tijd blijven steken. Zitten om een haardvuur, wierook, wijn, bier, locale dans en af en toe een wietgeurtje. 
(je gaat een beetje gek doen, hi hi)
Wat was het een mooie ervaring. Om eerlijk te zijn, had ik in mei grote vraagtekens bij deze reis. Ik vond de groep geen eenheid vormen en met de leiding had ik naar mijn mening ook geen klik. Had ik er wel goed aan gedaan?? Ik geef mijn hobby, de Nijmeegse, ervoor op en ook mijn gezinsvakantie. Als dat maar goed gaat. De dag van vertrek had ik mezelf toegesproken, ik ga er samen met Ronnie van genieten. We reden in de Pijnacker-bus van Gerrit Jasperse naar Schiphol en daar bleek bij aankomst Ronnie zijn tas al gescheurd te zijn.
Nee hè!!! Dus ik snel nog een andere koffer gekocht en de boel overgegooid. Een lekker begin. Als mijn tas (dezelfde) het nu maar houdt. De sfeer zat er vanaf het begin af aan goed in. We hadden er duidelijk allemaal zin in. Jullie hebben al onze belevenissen kunnen volgen op ubuntujongeren.waarbenjij.nu, 
dus ga ik het verder ook niet allemaal herhalen. Wel kan ik zeggen dat dit een geweldige reis is geweest, die me heel veel heeft gedaan. Sowieso, omdat het zo onwijs goed is gegaan in de groep. Wij hebben het echt met elkaar beleefd. Geen onvertogen woord. En wat is dit goed geweest voor Ronnie. Hij werd helemaal opgenomen in de groep en werd steeds losser. Zo mooi om te zien. Ik heb ook een aantal keren een geluksmoment gehad, puur omdat ik van dit soort dingen zo blij wordt. Ik besef ook dat wij met elkaar hier echt zo egoistisch, materialistisch bezig zijn. Geen stroom daar, geen probleem dan doen we het toch zonder. En het mooie van alles, ze hebben elkaar. Geweldig om te zien dat de mensen die dit hebben opgezet, zich helemaal geven voor de gemeenschap. Ik voelde me heerlijk daar in het Backpackerskamp. Blote voeten, niets aan je haar doen, geen make-up, gewoon puur en vooral jezelf kunnen zijn. Niemand die erop let hoe je eruit ziet, maar je gewoon accepteerd hoe je bent. Een beetje in de Hippie-tijd blijven steken. Zitten om een haardvuur, wierook, wijn, bier, locale dans en af en toe een wietgeurtje. 
(je gaat een beetje gek doen, hi hi) 
Wat wel heel moeilijk was, was vorige week maandag. De hele dag was ik niet lekker en ik had liggen lezen met in mijn oor een nare eentonige piep. Ik kreeg er een vreselijk, misselijk gevoel van en zei het ook tegen de meiden van mijn hutje. De hele dag heb ik aan mijn broer en zwaar zieke schoonzus lopen denken. Het was hun trouwdag en het zou zomaar kunnen zijn dat ze die nog wilde meemaken. ’s Avonds had ik met Wim afgesproken om te bellen en wat was ik blij dat er weer even stroom was. Om 19.00 uur had ik hem aan de lijn en ik zei gelijk, ga me niets naars vertellen schat. Nee zei hij, ik heb net nog gehoord, dat het rustig is. Oh, gelukkig…….. Ik vertelde mijn verhaal en over hoe ik erover in zat. Nog even lekker kletsen en daarna weer verder in het feestgeruis, want de locals hadden een dansavond voor ons georganiseerd. Om 21.00 uur ging mijn mobiel en ik wist het eigenlijk gelijk. Ik liep als een gek weg en Wim vertelde dat mijn gevoel juist was. Mijn schoonzus was overleden. Wat moeilijk om dat op zo’n afstand te moeten horen. Ik was ook erg van slag, kon mijn broer niet bijstaan. Al huilend liep ik naar mijn hutje en mijn roommate Evelien zat er met haar vriend en die schrokken verschrikkelijk. Ze hebben mij opgevangen en daarna ben ik buiten gaan zitten, kijkend naar de sterrenhemel. Er werd al snel doorgegeven wat er aan de hand was er wat mooi om te zien hoe iedereen Ronnie en mij heeft gesteund. Waar ik over inzat, was de begravenis. Wim zei in eerste instantie dat het zaterdag was, dan zou ik erbij zijn. Maar tijdens onze terugreis, donderdag, hoorde ik dat het vrijdagmiddag om half 2 zou zijn. Nee hè en wij landen om 3 uur. Net te laat….. Daar heb ik het in het vliegtuig verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Ronnie steunde, de kanjer. Daar zat ik dan in het vliegtuig, terwijl mijn broers en zussen bij de dienst waren. Hoe ga ik dit een plek geven. En wat het nog moeilijker maakte, de rest van de groep was uitgelaten vrolijk omdat de familie ze stond op te wachten. Ik was zo blij dat ik Wim weer zou zien, maar ik wist ook dat het erg emotioneel zou worden. Mijn hoofd had het zwaar te voorduren. Bij aankomst was het mooi en warm en heftig. Afscheid nemen van de groep kon niet, want we gingen gelijk door naar mijn familie. We konden nl. nog op tijd zijn voor de koffietafel. Wat geweldig fijn dat we erbij konden zijn. Bezweet, moe van de reis en met vakantiekleding kwamen we de zaal binnen. Eerst had ik het er moeilijk mee, maar al snel dacht ik er geen moment meer aan. Ik was bij mijn broer en dat was zo fijn. We waren allebei blij elkaar te zien, het voelde goed. Na de koffietafel zijn we nog met elkaar naar het graf gegaan. Ik heb het kunnen afsluiten en daar ben ik heel blij mee.Eenmaal thuis kwamen de verhalen van Ronnie en mij. Zo lachen dat Ronnie mij Yvon noemt i.p.v. mama. Hij had baardje laten staan en hij leek wel in de twintig. Wat is die jongen sterk geworden van deze reis. Hij is altijd op zichzelf en heeft daar totaal geen moeite mee. Maar nu heeft hij 3 weken een groepsgevoel meegemaakt en dat heeft hem zo goed gedaan. Hij valt nu dan ook in een gat, zegt en schrijft op facebook dat hij iedereen mist. Hij heeft ook geleerd om van alles te eten, mosselsoep, mosselen, sla, kreeft en nog veel meer. Waar deze reis al niet goed voor is, ha ha.
Lieve allemaal, ik heb jullie nog zoveel te vertellen. Eerst ga ik acclimatiseren, want ik zit nog een beetje in Mdumbi. Verlang naar het witte strand, wil staan op het adembenemende 
uitkijkpunt, zonsopgang, de dolfijnen zien springen en walvissen zien spuiten. 
uitkijkpunt, zonsopgang, de dolfijnen zien springen en walvissen zien spuiten. 
Ps1. Meer foto’s in een album later deze week.
Ps2. Mooie mensen ontmoet, ze staan op mijn netvlies.
