Hi there!

Naar maandag had ik echt uitgekeken. Mijn oudste broer zou langskomen. Na alles wat er gebeurt is, wilde hij nu eindelijk ons nieuwe huis komen bewonderen. Ik was nog maar net thuis van boodschappen doen, of de bel ging. Hè gezellig!!! Heerlijk aan de koffie met gevulde speculaas. Fijn om even samen met hem te zijn. Het is allemaal niet makkelijk voor hem, maar hij doet het geweldig. Hij heeft nog bij ons gelunched en in de middag ging hij naar huis. Heel bijzonder die band van ons. We schelen 20 jaar, maar dat is totaal geen issue.
Dinsdagochtend hoorde ik het regenen toen ik wakker werd. Dus, boek pakken en lekker op bed blijven. Wat heerlijk is dat. Dat zal nog wel vaker voor gaan komen. 🙂
Woensdag en donderdag lekker gewerkt en donderdagavond toen we met elkaar voor de televisie klaar zaten voor expeditie robinson, ging de telefoon. Wim zegt, “ik kom er gelijk aan”! Ronnie, die naar de training ging, is aangereden bij de bocht Meidoornlaan/Groen van Prinstererlaan. Ik spring op en krijg de zenuwen….Rustig schat, het valt mee. Hij zit op de stoep en er zijn bekende bij. Wim ging er naartoe en Edwin ging met hem mee. Het zat me niet lekker, maar zo’n hyper-moeder kon er beter niet bij zijn. Ik bleef met Jasper thuis. Zie ik ineens de politie met sirenes langsrijden. Gelijk Wim gebeld en die zei dat de ambulance ook nog kwam. Allemaal voor de zekerheid. Pfff……zal ik toch niet even….nee, ze zijn er met elkaar en Jasper wil ik ook niet alleen laten. De telefoon gaat weer en Ronnie hoeft niet mee met de ambulance, maar Wim gaat wel met hem naar de huisartsenpost. Hij heeft een flinke open wond en er zit veel vuil in. Hij trilt over zijn hele lichaam. hij heeft een flinke smak gemaakt. Hij is achterop door een auto geraakt en is over zijn fiets “gevlogen”. Na een avondje ziekenhuis komen ze thuis en daar hebben ze maar 1 hechting gegeven, omdat het vuil eruit moet. Ze hebben het wel verbonden. Alles doet hem verder zeer. We vragen ons wel af wat er nu precies is gebeurd. De jongen die achter het stuur zat (ik zal zijn naam niet noemen) vertelde een heel apart verhaal wat eigenlijk niet kan en zijn vriendin die naast hem zat, beaamde dit (ja tuurlijk!!). Hij had wel zijn auto weggezet en Ronnie z’n fiets ergens anders neergelegd, om de bewijzen te wissen. Het regende, dus de bandensporen waren ook niet meer zichtbaar. Maar na alle verhalen en alles op een rijtje zetten, kon het niet anders dan dat die jongen aan de verkeerde kant van de vluchtheuvel gereden heeft. De politie (met 5 man!!) zei gelijk tegen die jongen, nee hè, niet weer!!! Hij was bekend bij de politie en naar verhalen die ik van de week in de winkel gehoord heb, geen lekkertje. Vrijdagavond kwam hij met z’n vriendin de schadeformulieren invullen. Z’n vriendin schreef alles, want dat kon hij niet. Een schadeformulier had hij niet, want die had hij pas al gebruikt bij een vorige aanrijding. Ik hoef niets meer te zeggen volgens mij. Ja, en nu zit Ronnie met z’n been languit, want hij mag hem niet buigen. Werken kan hij niet, terwijl hij deze vakantie meer uren zou draaien. En wat ik wel hoop voor hem, dat hij naar Walibi world kan met zijn vrienden, want het kaartje heeft hij al gekocht. We zullen het gaan zien. Morgen weer naar de dokter om het te laten behandelen.

Zaterdagochtend had ik eindelijk weer een keertje tijd om naar de voetbalwedstrijd van Jasper te kijken. Wat was ik daar een tijd niet geweest. Op de tribune zag ik Ronald zitten en daar ben ik naast gaan zitten. Wat hebben we gezellig zitten kletsen. Af en toe keken we ook naar de wedstrijd, ha ha. Hij vertelde dat hij tegenwoordig aan het wielrennen is. Oh zeg ik, ik zie zondagochtend als ik loop altijd zoveel wielrenners. Jou heb ik nog nooit gezien! Oké, zegt hij, jij kijkt zeker op de site waar de toertochten zijn en daar pas je je tocht op aan. Ha ha, zeg ik, niet nodig, ze komen gewoon voorbij. Effe gezellig, terwijl de wedstrijd verloren werd met 0-2. Beetje jammer!! Zo. lekker naar huis, bakkie koffie en dan naar de winkel. Gezellige dag met veel leuke mensen. Ook kwamen er veel lui langs om te vragen naar Ronnie. Leuk!!
’s Avonds naar Vic en As geweest. Echt zo gezellig en al snel 1 uur. Bij thuiskomst zie ik dat Wilma een sms heeft gestuurd. Gaan we nog lopen? Ja, tuurlijk wil ik lopen. Ik moet vorige week nog inhalen. Dus ik sms dat ik naar haar toe kom lopen. En zo liep ik zondagmorgen om half 10 richting Pieter Bregmanlaan. Wilma moet er nog een beetje inkomen en zo gaf zij de ronde aan die we zouden lopen. Een lekker rondje en als je zo lekker kan kletsen samen, loop je snel een eindje weg. Onderweg zag ik weer een leuk karretje staan waar ik natuurlijk even in wilde zitten. Wat is dat toch?! Dat maakt het wel leuk hoor, effe gek doen onderweg. Heerlijk weer, een klein beetje miezer, veel zuurstof in de lucht. Op een gegeven moment komen vanachter ons 3 wielrenners voorbij. De ene draaid zich om en roept: Hey Yvon! 3x raden wie dat was. Inderdaad Ronald. Niet te geloven, wat toevallig!!! Hij heeft zeker gekeken waar onze wandeltocht heen liep, ha ha. Eenmaal terug bij Wilma, heb ik de ronde afgemaakt, zodat ik 20 km had gelopen. Zo, die zit weer in de benen.
Een lekkere warme douche pakken en ’s middags op kraamvisite bij een “oud” buurmeisje. Oh, wat een schatje. Ik bleef het zeggen, wat ben jij leuk!!! Wat een poepie!!! Ze bleef maar lachen. Zelfs terwijl ik haar de fles gaf, keek ze me af en toe aan en lachte naar me (of zat ze me uit te lachen). Heerlijk zo’n kleine, zo logisch dat ik haar ouders zo zag genieten.
Even denk je terug aan je eigen jongens. Tjonge jonge, wat is dat lang geleden. Maar ook ik vond het een geweldige tijd. Maar goed, kleintjes worden groot. Nog even en ik ben de kleinste thuis. Ook hier geldt, time flies when you’re having fun.

Liefs,
Yvon.
Ps. Het begint herfst te worden, heeft wel wat.