Lieve allemaal,

Het is alweer eind februari en ik kan zeggen dat ik het jaar goed begonnen ben. Er is alweer gewandeld, wat opgepast op mijn lieve kleine meid, Ed en Wen verhuist, een heerlijke vakantie gehad, gefigureerd, lekker iedere week bootcamp, wintertent, gezellig tussendoor eten met vrienden en het belangrijkste…..de eerste verjaardag van Fenne gevierd. Ze is gewoon alweer 1 jaar. Kleine meisjes worden groot……
Naar al deze fijne dingen hebben we ook afscheid moeten nemen van een lieve vriend. Even heel moeilijk, omdat de begrafenis in onze vakantie viel. Maar hij had niets liever gewild dan dat we gewoon gingen. Dus in diezelfde week op een mooie manier afscheid genomen. En wat heel fijn was, onze jongens hebben het voor ons waargenomen. Wat ga ik hem missen…….

Als je zoiets meemaakt, realiseer je je dat we het zo fijn hebben met elkaar. Alhoewel ik het wel jammer vind dat het wandelen er een beetje bij inschiet. Dat is iets wat we wel weer moeten gaan oppakken. We hebben ons weer ingeschreven voor Nijmegen, dus wat oefenen kan geen kwaad. De momenten dat we gewandeld hebben zijn op 1 hand te tellen. Van de week werd er aan mij gevraagd of ik 11 mei de 80km weer meeloop. Maar buiten dat Jasper die dag jarig is, moet ik daar toch echt voor oefenen. Er zitten gewoon te weinig dagen in een week. Maar beweging genoeg gehad. In de wintertent hebben we zo lekker gedanst. Wat een feestje!! I love it!!

Afgelopen vrijdag werd Fenne 1 jaar en ben ik met Wen en haar naar de kinderboerderij geweest. Wat kan ze genieten van de geitjes, zo geweldig om te zien. Ze krijgen allemaal een kusje van haar. Zo schattig! En op zaterdag hebben we haar verjaardag gevierd. Normaal gesproken huilt de jarige job, maar Fenne niet hoor. Zit bij iedereen op schoot, snoept af en toe van al het lekkers, papt af en toe haar nieuwe speelgoed en kruipt bij mij op schoot om lekker te kroelen. Wat is het genieten. Ook erg fijn dat “super opa en oma” er bij konden zijn. Aansluitend zijn we met elkaar een hapje gaan eten.

Wat ook zo lekker was is onze vakantie naar Egypte. Een weekje tijd voor elkaar, genieten van zon zee strand en de prachtige onderwaterwereld. Wat wil een mens nog meer! Wat een luxe dat dit mag en kan. Een raar idee dat het thuis wintert en dat wij met 25/30 graden liggen te luieren in de zon. Een fantastisch valentijns-diner met fotoshoot vooraf. Het was echt geweldig!! Mede ook omdat we hele gezellige mensen hebben ontmoet. Wat hebben we gelachen!!  Maar…we hebben ook wat meegemaakt. We maakten een excursie naar “Dolphinhouse”. Een kans om dolfijnen te zien en er zelfs tussen te zwemmen. Ja, wie wil dat nou niet. Dus vroeg op om 3 uur met de bus te rijden en daar nog 2 uur op een boot te zitten. Het laatste stukje op de boot op de rode zee, was zo bijzonder. Opeens zie je voor je een natuurpracht van heb ik jou daar!! Ik keek mijn ogen uit!! Iets om stil van te worden. Een prachtig rif met groen en licht blauw water. En…..dolfijnen!!! Dus wij een wetsuit aan en de bootjes in. Snorkel op en allemaal tegelijk het water in. Daar werd flink met gebaren duidelijk gemaakt dat we snel een bepaalde kant op moesten zwemmen. Naar de dolfijnen toe.

En daar zwommen ze…..prachtig, om stil van te worden. Wel 50 dolfijnen en daar zwom ik tussen. Overal om je heen zwommen ze en zelfs met jong. Maar het is veel leuker om er samen van te genieten, dus keek ik om me heen of ik Wim kon vinden. Ik zag hem zo gauw niet met tussen 30 man met al die maskers. Ik zwemmen en weer genieten wat er allemaal om me heen gebeurde. Maar goed…waar was Wim. Na een half uur vond ik het niet leuk meer. Waar is ie..voor hetzelfde geld is ie gaan duiken en is er iets gebeurd. Wie mist er iemand tussen zo’n grote groep? Ik raakte in paniek en begon hardop te zeggen dat ik het niet meer leuk vond. Terwijl ik om mij heen bleef kijken hoorde ik achter me “YVON!” Het was Wim, hij zat in een bootje. Wat doe jij nou daar? Ik ben geblesseerd, maar niet ernstig. Geniet nog maar even, je hoort het zo. Zo sneu voor hem. Toen ik terug in de boot was, hoorde ik dat hij aan de voorkant van de boot zat en eruit sprong tegelijk met iedereen. Alleen ging de boot er gelijk vandoor en voer over Wim heen. Snorkel scheef…zout water binnen…en hij kwam onder de boot. Om niet in de propeller van de boot te komen, heeft ie zich tegen de bodem hard afgezet. Daarmee heeft ie zijn lies verrekt. Gelukkig viel het mee, het had veel erger kunnen aflopen. Eenmaal terug op de grote boot werd er een heerlijke lunch geserveerd en daarna mochten we nog wat snorkelen. Maar omdat de wind aantrok, gingen er een hoop mensen niet. Ik wilde toch wel een kijkje nemen en het was echt de moeite waard. Alleen na 10 min. werden we geroepen om terug te komen. Het was onverantwoordelijk. We moesten terug gaan varen. En dat was heftig!! Met windkracht 7 terug varen…..we moesten allemaal beneden op het dek komen liggen. Golven van 4 meter hoog, vreselijk……Ik was zo angstig. Gelukkig waren wij door een pilletje die we hadden gekregen niet ziek, maar er waren mensen groen en geel. Deze tocht duurde 2,5 uur. Wat waren we blij toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden. Wat een bizarre tocht.
Maar dan heb ik het nog niet eens over de terugreis gehad. De bus kwam ons s morgens ophalen met onze host Khaled, die vertelde dat er een overboeking was voor Mariëlle vd Velde. Het rare was, niemand reageerde, geen Mariëlle. Ik zei nog lachend…dat ben ik, mijn 2de naam, zodat ik nog wat langer kon blijven. Na de busrit kwamen we na alle bagage 2x door de scan, schoenen en riem uit bij de incheckbalie. Toen we eindelijk aan de beurt waren, werden onze paspoorten eens goed bekeken. “Step a side!” “Luggage!!” En we werden apart gezet. Gelijk 4 Egyptenaren om ons heen. We waren overboekt en zouden ’s avonds meevliegen met TUI naar Eindhoven. Oh ja!! Wij als enige voor de vlucht met “Small Planet” (nooit van gehoord). Lekker was dat. Daar zit je dan op het vliegveld. We hadden naar een hotel gekund op 10 min afstand, maar ik wilde met mijn koffers op het vliegveld wachten. Op een gegeven moment was er niet meer, alleen wat grondpersoneel. Ik vroeg naar iemand van Neckerman en ze zouden gaan bellen. Maar wie er kwam, niemand van Neckerman. Wim ging bellen met ze en vertelde het verhaal. Heel vreemd vonden ze het en we zouden terug gebeld worden. In de tussentijd onze paspoorten moeten afgeven voor controle (je vertrouwd niemand). Ik heb zo in de gaten gehouden waar hij heenliep met onze paspoorten. Na een half uur een telefoontje van ze, we gingen niet naar Eindhoven, we stonden er op om 21.00 uur met Transavia naar Amsterdam. Wat een zootje joh! Daar wil ik dan wel een bevestiging van!! Ook werden we door iemand van Neckerman opgehaald om in een hotel wat te eten en te drinken. We moesten achter hem aan lopen. Hij, met mobiel aan zijn oor, loopt een deur door waar 4 man beveiliging zit. Wij met de koffers erachter aan. Worden we door die lui tegengehouden! Dus ik roep die vent terug om ons te helpen. Paspoorten inleveren en aan de zijkant staan. Dan voel je je echt criminelen. Na een kwartier mochten we door en gelukkig stond daar toen Khaled. Ik loop naar hem toe en zeg, wat een klote Neckerman zeg! Rustig meid, ik ga het regelen. Jullie gaan nu naar dat hotel, daar kom ik met jullie een hapje eten en ik zorg er persoonlijk voor dat jullie op tijd op het vliegveld zijn. En dat is zo gebeurd. We zijn nog heerlijk in de watten gelegd in dat hotel en om half 8 waren we door de check heen. Het bleek wel dat Wim op rij 2 en ik op rij 16 zat, maar dat maakte ons niet uit. Nu naar huis! Wel nog een tussenstop in Hurghada waar we allemaal het vliegtuig uit moesten en weer door de scan moesten met onze handbagage (poppenkast). Schoenen uit, riem af en terwijl dat bezig is, werd iedereen weer terug geroepen zodat we weer in het vliegtuig konden. Dit slaat echt zo nergens op….Maar goed, als we maar weer vertrekken. Toen we op Schiphol landde had Neckerman (op aanvraag van ons) een taxi geregeld zodat we om half 5 op bed lagen. Daar las ik een bericht van iemand die wel in het eerste vliegtuig had gezeten. Dat vliegtuig was gestrand in Padeborn (Duitsland) omdat er te weinig brandstof was en de bemanning te veel vlieguren had. Nee joh, dat ga je niet menen!! De hele dag hebben we contact gehouden met hun en zij waren om die avond om 20.00 uur thuis. Wij hebben dus nog een geluk bij een ongeluk gehad!! Ongelooflijk!!! Maar zelfs na dit alles hebben wij een heerlijke vakantie gehad!
De dag na thuiskomst werd er een bos bloemen bezorgd door Neckerman voor alle overlast.

Zo en dan nu maar genieten van het lekkere zonnetje. Bolletjes schieten uit de grond, vrolijke kleurtjes in de winkel, het voorjaar komt eraan!! Jippie!!

Dikke kus,
Yvon.
Ps. Het is gelukt dankzij lieverds om mij heen. Alle Vitamini’s zijn binnen!!